Συνταρακτικές στιγμές ζήσαμε χτες στο σχολείο του Όθους…Η μαθήτρια της Α΄ Δημοτικού Ελενίτσα Μαστρολέων ξέσπασε σε γοερά κλάματα. Τι να ήταν άραγε αυτό που τρομοκράτησε τη νεαρή μαθήτρια; Πιασμένη χέρι χέρι με τη μαθήτρια της Ε΄ Δημοτικού Μαρία Ασλανίδη μπήκαν μέσα σε μια αίθουσα, ακολουθώντας το Γεώργιο Ζαμαλή και το Μανώλη Πέρο, μαθητές Ε΄ και Β΄ Δημοτικού αντίστοιχα. Έπειτα έπεσε ένα πέπλο σιωπής. Διαβάστε τι δήλωσε ο μαθητής Μανώλης Πέρος μετά την έξοδο του από την αίθουσα: «Πού είναι τα σάντουιτς τώρα; Ήταν εξοντωτική εμπειρία».
Ποια ήταν αυτή η τόσο συγκλονιστική εμπερία που έκανε την Ελενίτσα να κλαίει και το Μανώλη να πεινάει ακόμη περισσότερο;
Φως λοιπόν σε αυτό το μυστήριο θα ρίξουν οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Μαζευτήκαμε όλα τα παιδάκια, μ
αζί με τους δύο γίγαντες δασκάλους μας, στο σχολείο του Όθους για να μάθουμε τι κρύβει αυτό το στόμα επιτέλους και να εμβολιαστούμε για να είμαστε πανίσχυροι, ατρόμητοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία. Δυστυχώς το εμβόλιο για καλούς βαθμούς δεν έχει ακόμη εφευρεθεί.Η κυρία Πιπίτσα (ναι, είναι το πραγματικό της όνομα) Κωνσταντινίδου, η οποία ήταν πολύ γλυκιά, μας μίλησε για τα δόντια. Καταλάβαμε μόνο τα μισά. Μας έλεγε κάτι για νεογιλή οδοντοστοιχία, κάτι για μόνιμη, τέλος πάντως εμείς θυμόμαστε μόνο μια οδοντόβουρτσα να πηγαίνει από πάνω προς τα κάτω στα πάνω δόντια και από κάτω προς τα πάνω στα κάτω. Επίσης ότι η κυρία Πιπίτσα ήταν ντυμένη στα γκρι. Κρατούσε μια μασέλα στα χέρια αλλά τα δικά της δόντια ήταν καλύτερα. Να φανταστείτε οι δάσκαλοι ρωτούσαν πιο πολλά από τους μαθητές. Μια δασκάλα δε σταμάτησε να ρωτάει για τα δόντια της. Μάλλον μικρή έτρωγε πολλά γλυκά και μακαρόνια. Η κυρία Πιπίτσα επίσης είπε ότι τα δόντια μας χρησιμεύουν για ομορφιά, για να τρώμε και για να μιλάμε, αλλά ξέχασε να πει ότι τα χρησιμοποιούμε και για να δαγκώνουμε τα μικρά μας αδέλφια.
Και ενώ όλα τα παιδάκια ήμαστε χαρούμενα μπαίνει ένας κύριος με μουστάκι και τότε αρχίσανε τα δράματα. Η Ελενίτσα άλλαξε πέντε χρώματα, όλα στην απόχρωση του ροζ. Έλεγε κάτι για σφαίρες για να πολεμήσουμε την αρρώστια και τότε καταλάβαμε πως όσοι πολεμάνε πρέπει να είναι πολύ άρρωστοι τελικά. Μετά μας χωρίσανε σε ομάδες και ανά σχολείο μπαίναμε σε μια αίθουσα για να εμβολιαστούμε! Τελικά δεν ήταν τόσο τρομερό! Μια βελονίτσα τόση δα ήταν, τα κουνούπια τσιμπάνε χειρότερα. Κλάματα και πόνος έλαβαν τέλος. Ορμήσαμε στον υπέροχ
ο μπουφέ που είχανε ετοιμάσει οι μητέρες των παιδιών του Όθους και πήραμε τα σακουλάκια με τα σάντουιτς, τις σοκολάτες και τις άλλες λιχουδιές. Έχει πλάκα να κάνεις εμβόλιο. Στο επόμενο κάνουμε θερμή παράκληση να έχει πίτσα σπέσιαλ για να αντέξουμε τον πόνο.Πριν φύγουμε παίξαμε ένα παιχνίδι, όπου κέρδισαν τα αγόρια (ήταν στημένο), γιατί τα κορίτσια έπαιξαν πολύ καλύτερα, αλλά φορούσαν ζακέτες και τα αγόρια τις τραβούσανε από εκεί. Γιατί να μη φοράνε και αυτά; Μετά την κατάφορη αδικία, βγήκαμε καλλιτεχνικές φωτογραφίες τις οποίες επιμελήθηκε ο δάσκαλός μας και φωτογράφος πατήρ Καλλίνικος. Οι δασκάλες του Όθους μας μοίρασαν οδοντόβουρτσες για να πλύνουμε τα δοντάκια μας. τους είπαμε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για όλες τις ετοιμασίες κ
αι με το πιο ωραίο χαμόγελο ξεκινήσαμε κάτω από την τεράστια ασπρόμαυρη ομπρέλα του πατέρα Καλλίνικου το δρόμο για την επιστροφή του σχολείου.Ο μαθητής και δάσκαλος Μαυράκης Χαράλαμπος
.jpg)
